Deuteronomium 32:11-12 – bij de bevestiging van nieuwe ambtsdragers
Ds. Jan Mudde
Een zwevende arend is indrukwekkend. Maar de uitleg die vaak gegeven wordt op basis van Deuteronomium 32 is gebaseerd op een vertaalfout. Nooit is door biologen waargenomen dat arendsjongen uit het nest gewerkt werden en vervolgens zonodig opgevangen werden door de ouder. De grondtekst voor ‘opwekken’ kan beter vertaald worden als ‘waken’: zoals de arend over zijn broedsel waakt. Daarnaast heeft het tweede deel van vers 11 betrekking op God, dus op theologie in plaats van biologie. Het gaat er niet om wat arenden doen, maar wat de HERE doet.
De HERE waakt over zijn volk en draagt het. Niet alleen Israël – ook de gemeente (Openbaring 12:13-14), ook ons. We zijn veilig, temidden van welk onheil ook. Omdat we kostbaar zijn; zo kostbaar dat Hij zijn zoon gaf.
God waakt nog steeds over Israël, anders was het allang van de aardbodem weggevaagd geweest.
God waakt ook over zijn kerk. Want ook die is een permanent bedreigde grootheid. Door eigen schuld, door verdrukking en vervolging, maar momenteel ook door de enorme geloofsverlating, de toenemende vervreemding van God. Maar ook in deze storm van de secularisatie is de kerk safe.
Als ambtsdrager mag je dit weten en vanuit deze zekerheid je werk oppakken. Persoonlijk ook mag je je door Gods vleugels laten dragen en daaronder schuilen en zo gerust en vol vertrouwen het ambt vervullen. En ook mag dit beeld van de arend een heel klein beetje van toepassing zijn op jou. Want onder de vleugeltjes van ambtsdragers komen mensen soms ook schuilen, zoals Ruth onder de vleugels van Boaz. Wat een mooie bediening!