Luc 10: 25-37
Ds. Gugler, Putten
Wat moet ik doen om het eeuwige leven te krijgen? Het is de vraag waarmee onze tekst begint. Een verkeerde vraag, want hij suggereert dat je iets moet ‘doen’ om ergens te komen. Jezus stelt een tegenvraag: wat staat er in de Schrift? Het antwoord daarop wordt vaak te gemakkelijk op alleen het begrip ‘naaste’ betrokken; alsof het 100% liefhebben van God een vanzelfsprekendheid is. Los daarvan vraagt de vraagsteller wie zijn naaste dan is. Dan volgt de gelijkenis van de barmhartige Samaritaan.
De kern van het evangelie bestaat niet in de vraag of wij iets doen voor een ander. De kern is dat God heel veel voor ons gedaan heeft. Met die kennis, met die bril op, zouden we deze tekst moeten lezen. We plaatsen dan de vragensteller, de Farizeeër, in de rol van het slachtoffer. Een Jood zou in die tijd geen hulp accepteren van een Samaritaan. Maar dit slachtoffer accepteert de overvloedige hulp van de Samaritaan. Wie is de naaste geworden van het slachtoffer? Jezus zegt: doe dan voortaan net zo. Dan bedoelt hij: laat je helpen, aanvaard de hulp van de ander. Laat het toe dat Christus jou de voeten wast, dat Hij je geneest. Dat toelaten is voor veel mensen niet makkelijk en misschien heeft dat met het ervaren van genade te maken.
Heb je genade ervaren? Dat verandert je manier van denken en doen. De helper zijn is een sterke rol, maar hulp vragen ervaren velen als zwakte. Vragen of God je wil helpen omdat je anders ten onder gaat is moeilijk; het is een faillissementsverklaring. Maar dat is wel wat Jezus ook wil zeggen in deze gelijkenis: laat mij, laat God, toe in je leven om je te redden!