2 Kon. 20:1-19
Hizkia was een rechtvaardige koning (in tegenstelling tot zijn vader Achaz), met respect voor de God van zijn voorvaderen. Hij is dan ook verongelijkt dat hij sterven zal en bidt intens tot God. Al voordat Jesaja het paleis uit is, laat God hem omdraaien en Hizkia goed nieuws brengen. Hizkia wordt verhoord!
Dan komen gezanten uit Babylonië over de vloer, want ze hadden gehoord over de ziekte van Hizkia en zijn genezing. Maar Hizkia vertelt ze niet over zijn God die hem genas. In plaats daarvan laat hij zijn bezittingen zien en ervaren. Jesaja moet hem vertellen dat zijn bezittingen weggevoerd zullen worden naar Babel, inclusief een deel van zijn nageslacht. Hizkia legt zich daar bij neer. Hij ziet de rust en vrede voor zijn volk, voor het resterende van zijn leven. Daar kun je kritiek op hebben, maar veel koningen zouden een voorbeeld kunnen nemen aan deze koning die rust en vrede voor zijn volk zo belangrijk vindt. Maar Hizkia slaat de plank wel mis met de ontvangst van de Babyloniërs.
De ontmoeting met de levende God betekent niet altijd dat je over je bol geaaid wordt; Hij kan ook laten zien dat dingen niet goed zijn in Zijn ogen. Maar ook na de ballingschap is God trouw en vergevingsgezind. In het werk van Christus komt heel centraal te staan het vergeven, het genezen, het verlossen. Dat werk gaat door, en dat zal ook het nageslacht van Hizkia – eeuwen later – mogen bemerken. God blijft met Zijn volk bezig. Heb daar oog voor, verwonder je daarover!
Hizkia is ook maar gewoon een mens. Wel een mens die het verwacht van de God. God is in staat om je weer op te richten, als je naar beneden zakt. Hij heeft het geheim van genezing, vergeving en opstandig uit de dood. Houd dat vast. Zie Christus aan als de vervolmaker in wie geen zonde is.