(n.a.v. Romeinen 1:17)
Romeinen 1:16-17, 3:21-26, 5:12-17
Ds. Jan Mudde
Luther poneerde ruim 500 jaar geleden 95 stellingen om een debat te openen. In die tijd gingen aflaatverkopers de wereld rond om de zonden van mensen – zelfs de toekomstige – te verzilveren ten gunste van de kerk.
Luther ageerde tegen deze en andere misstanden. Hij herriep zijn kritiek niet en stelde de genade centraal. Hoe kan ik, zondig mens, voor God bestaan? Vroeg Luther zich af. Zo Heilig als God is, zo onheilig voelde hij zichzelf. Het klooster loste niets op. Hoewel zijn biechtvader hem op zijn gemak probeerde te stellen, wilde hij zich niet met nog slechtere mensen vergelijken. Alleen met God wilde hij zichzelf vergelijken, door Jezus Christus.
Wel worstelde Luther met het woord ‘gerechtigheid’, zoals het in Romeinen 1:17 door Paulus gevierd werd. Maar opeens zag hij het: Gods gerechtigheid betekent niet dat God geeft wat je verdient, maar dat God geeft wat je niet verdient.
Luther was geen heilige. Hij heeft bijvoorbeeld gruwelijke dingen gezegd over de joden. Maar hij ontdekte genade.
Allicht herkennen wij die strijd in ons hart. Dat je, ook als je ouder wordt, je laat leiden door primaire gevoelens in plaats van door vriendelijkheid, goedheid en geduld. Als je voortdurend naar jezelf kijkt door de ogen van anderen, dan is dat een heilloze weg, en lijd je onder de wet van de massa. Luthers inzicht is dus heel actueel. Dankzij Jezus Christus mag je leven uit genade – en mag je sterven in genade.
Wat een vreemde gerechtigheid, wat een genade!