Ex. 15: 1 – 21
Ds. Jan Mudde
Het beeld dat we hebben van God is een beeld van een liefdevolle God, die een arm om je heen slaat. Vertroostend en therapeutisch.
In het lied van Mozes wordt een ander beeld geschetst: van de vuist van God waarmee hij inbeukt op het leger van farao. En de adem van God die de Rode Zee doet splijten en vervolgens de Egyptenaren laat verdrinken.
Zouden wij het lied van Mozes ook gekozen hebben voor deze Week van Gebed? Onze broeders en zusters in het Caribisch gebied deden dit wel. We verschillen als heiligen wereldwijd van elkaar en dat mag verrijkend werken. We kunnen zoveel van elkaar leren!
God is niet alleen een lieflijke God, zoals Hij wel in ons soms wat gezapige Westerse geloof wordt verbeeld. God is en blijft een strijder die zielsveel van zijn schepping houdt en onrecht dus niet kan aanzien. Kokende woede is de keerzijde van brandende liefde. God is niet veranderd. En eens komt de dag dat hij de macht van de boze zelf voor eens en altijd teniet zal doen met kracht en geweld. In de Openbaring lezen we daarvan. Die dag is nog niet aangebroken. Nu is het die uitgestrekte hand die oproept om om te keren. Niet het zwaard van staal, maar het zwaard van Gods Woord. Nu is het ook niet te tijd om een heilige oorlog te voeren. Wel om de geestelijke wapenrusting aan te doen.
Woede mag een plek hebben, ook in het geloof. Net als de haat wegens tirannie en uitbuiting. We bevinden ons in een permanente oorlog tegen de boze. God is nog steeds een strijder. Deze Week van Gebed wil ons achter Hem aan in die strijd meevoeren.
Zo houden onze broeders en zusters in het Caribisch gebied ons ook deze vraag voor: als je bidt, waar zijn deze gebeden dan op gericht? Zijn het therapeutische gebeden voor je eigen welbevinden, of Koninkrijksgebeden? Strek je je met ons uit naar Gods heerschappij?