2 Koningen 2 : 1 – 15
Ds. Jan Mudde
Dit bijbeldeel beschrijft het afscheid (de Hemelvaart) van Elia. Maar meer nog gaat het om Elisa; hij verlangt met alles wat in ‘m is naar de vervulling met de geest van Elia.
Elia is een ‘voorgestalte van Jezus’ in het Oude Testament. Zijn opname in de hemel onderstreept dat. Maar zonder Elia ontstaat er een enorme leemte. Elia noemt hem ‘de strijdwagen en ruiterij van Israël’. Dat waren in die tijd de beslissende factoren in oorlogen. Maar meer nog, zo doorziet Elisa, moet Israël het van Gods Woord hebben. Dat brengt mensen op een hoger plan: barmhartigheid & genade. En met Elia lijkt dat woord uit Israël te verdwijnen. Elia wijst geen opvolger aan en de route die hij gaat is precies omgekeerd aan de route waarmee Israël het beloofde land introk!
Elisa legt zich er niet bij neer. Tot drie keer toe weigert hij te luisteren naar Elia. Die koppigheid is heilige koppigheid. Pas op het laatst wordt duidelijk wat hij wil: een dubbel deel (het deel dat de oudste zoon van de erfenis kreeg) van Elia’s geest. Elisa wil onder de profeten de “eerstgeborene” zijn, om met kracht Gods Woord te kunnen blijven uitdragen!
Elisa strekt zich uit naar de Geest. Want zonder die Geest kan Israël niet, kan het werk van God geen doorgang vinden. En zonder de Geest van Christus’ kan onze wereld niet. Op hemelvaart móét Pinksteren volgen!
Herkennen we ons in de verbetenheid van Elisa? Doorzien wij hoe hard de wereld en wij Jezus’ Geest nodig hebben?
Uit Elia’s reactie overigens blijkt dat de Geest geen erfgoed is. Maar willoze instrumenten zijn we ook niet. Dat blijkt ook uit Hand. 1:14: Vurig en eensgezind bidden en wachten de leerlingen. Net als Elisa strekken zij zich uit naar de Geest. En wij?