Ds. Marco Hofland, 9 februari 2025
Jesaja 49: 8-20
Als we het hebben over beloften, worden die dan altijd nagekomen? Door ons? Door anderen naar ons? Of worden beloften ook vaak weer vergeten en niet uitgevoerd. Door mensen? Of zelfs door God?
In vers 14 staat: Sion zegt ‘De Heer heeft mij verlaten, mijn Heer is mij vergeten’.
Dit gedeelte speelt in Jeruzalem, waaruit vrijwel iedereen is verdreven naar Babylon. Er zijn nog slechts enkele honderden mensen achtergebleven, in een verlaten en verwoeste stad.
En God had toch beloofd: De gedeporteerde mensen komen terug, de stad zal herbouwd worden. Daar wordt naar uitgekeken, maar het gebeurt niet. De Israëlieten voelen zich verlaten door God. De twijfel slaat toe.
Dat gevoel hebben wij ook wel eens. God belooft altijd voor ons te zorgen, maar er zijn in het leven tegenslagen, teleurstellingen. Dan denk je: Het kwaad zou toch overwonnen worden! Het is erg als iemand, als God je verlaten heeft. Maar als iemand, als God je vergeten is, is dat nog veel erger.
Je merkt soms zo weinig van God. Waar zijn al die beloften dan, bijvoorbeeld uit Psalm 128:
“Gelukkig ieder die ontzag heeft voor de Heer en de weg gaat die Hij wijst: je zult eten wat je werk opbrengt, geluk en voorspoed vallen je toe, je vrouw als een vruchtbare wijnstok in het midden van je huis, je kinderen als jonge olijfbomen in een kring om je tafel. Ja, zo wordt gezegend de man die ontzag heeft voor de Heer. Ontvang de zegen van de Heer uit Sion. Je zult de voorspoed van Jeruzalem aanschouwen, alle dagen van je leven. De kinderen van je kinderen zul je zien. Vrede over Israël!”
Vervolgens zegt God hoe het echt gaat: “Maar zou een vrouw haar zuigeling vergeten, zich niet ontfermen over het kind dat ze droeg? Zelfs al zou zij het vergeten, Ik vergeet jou nooit. Ik heb je in mijn handpalmen gegrift, je muren staan mij steeds voor ogen”.
Net zoals een vrouw haar zuigeling niet kan vergeten, zo is het onmogelijk dat God ons vergeet. En zelfs al zou dat gebeuren bij die vrouw, zo niet bij God, want Hij heeft je naam in Zijn handpalmen gegrift, zowel in de linker- als in de rechterhand. En als je het in of op je hand schrijft, dan vergeet je het niet en het gaat er niet meer af.
Dat is het evangelie! Jouw naam staat in Zijn handen gegrift. Hij vergeet ons niet om Jezus’ wil. Zie naar Zijn doorboorde handen. Alleen Jezus wordt door God verlaten (‘Mijn God, mijn God, waarom heeft U mij verlaten?’). Door Jezus vergeet God ons niet.
Dan staat er in vers 16b: “Je muren staan mij steeds voor ogen”. Dat slaat op de muren van Jeruzalem, zoals ze eens zullen zijn, zoals het zal worden. De Heer is steeds bezig naar de vervulling van Zijn werken toe te werken, naar hoe het worden zal.
Sta je dat ook toe? Dat God het in je leven doet? Of neem je zelf de touwtjes in handen?
Geef je je er aan over, dat God Zijn gang gaat in jouw leven?
Mijn leven is veilig in de handen van God (zegt Toon Hermans in een gedichtje). Geldt dat ook voor mij? Weet dat God jouw naam op Zijn lippen heeft. Hij fluistert jouw naam.
Zo neemt hij onze twijfels en verdriet en wanhoop weg. Je leven krijgt weer perspectief en richting en doel.
Wij leggen onze namen en die van onze kinderen in Uw hand.
Graveert U ze daarin met onuitwisbaar schrift! Dat niets of niemand ze daar uit kan branden.
Houdt U ons vast, als wij elkaar los moeten laten. Laat Uw kracht boven onze zwakheid staan.
Ik vraag U niet ons elk verdriet te besparen maar wees wel onze trooster als we eenzaam zijn of bang.
Wil om Jezus’ wil ons in Uw verbond bewaren.
En laat ons nooit van U vervreemden, ons hele leven lang.
Wij leggen onze namen in Uw handen.