Joh 6:1-15, 25-52
Mw. Anna Klerk
Jezus en zijn leerlingen zochten rust en trokken zich terug. Maar de mensen vonden hen en Jezus vroeg aan Filippus of hij voedsel voor de mensen kon gaan zoeken. Opvallend; in de sobere 40-dagentijd lezen we een verhaal van overvloed. Opmerkelijk ook dat Jezus begint over brood en eten; hij heeft zelf net 40 dagen gevast.
De mensen reageerden euforisch op het wonder van Jezus. Er is meer dan genoeg te eten voor iedereen! Ze wilden hem koning maken, maar Jezus trekt zich terug.
Waarom dit wonder? Deed Jezus dit ten behoeve van de lichamelijke honger of om de honger naar meer spektakel te stillen?
De volgende dag zochten de mensen Jezus weer op. ‘U zoekt mij niet om het teken, maar om het eten’ zegt Jezus in soortgelijke woorden. Hij maakt duidelijk dat hij een ander doel heeft. ‘Ik ben het brood dat leven geeft. Wie in mij gelooft zal geen honger hebben’. De dag ervoor nam Hij het brood, dankte ervoor en deelde het uit – dat is eigenlijk het ware wonder. God wil elke dag voor ons zorgen, met brood en vis. Maar Hij wil ons ook geestelijk voeden, door zijn lichaam. Het brood nemen, danken en breken: deze woorden worden ook gebruikt bij de laatste maaltijd van Jezus en zijn discipelen.
Zo blikt dit wonder vooruit op Pasen. Het mysterie van het wonder zit in het delen. Het kan pas Pasen worden als er brood gebroken en gedeeld wordt. De mens leeft niet van brood alleen, oftewel brood dat op zichzelf blijft; brood dat opgehoopt blijft bij rijken en onthouden aan armen. In hoeverre houden wij rekening met de wereld, met mensen die geen eten hebben? Wat is onze voetafdruk op de wereld; welke gevolgen heeft onze consumptie op de aarde en op andere mensen?
Dit wonder begint met een jongetje dat een paar broden en vissen wil delen met een grote menigte. Hij zal zich onzeker gevoeld hebben over zijn mogelijke inbreng. Maar hij leert ons dat we meer mogen verwachten dan we voor mogelijk houden en dat we onze welvaart niet voor onszelf moeten houden. Ook dat is Pasen!